We vernamen het overlijden van Michiel Vandekerckhove (°1941), een van de gangmakers van Vredeseilanden in Vlaanderen. Zo’n vreselijk en triest nieuws.
Zijn erfenis – ook voor Rikolto-Vredeseilanden – is groot, rijk en diep.
We zullen Michiel herinneren als een collega die de geest, het hart en de ziel van ons allen én van de organisatie heeft besprenkeld en gekleurd met zijn wijsheid. Hij had de gave om te luisteren, lang en aandachtig, oprecht geïnteresseerd in wat zijn gesprekspartner hem bracht – liefst bij een pint bier tot in de vroege uren of wandelend doorheen ons kantoorgebouw.
Hij absorbeerde gretig. Daarna zaaide hij overvloedig en wachtte geduldig tot de zaadjes kiemden. Michiel deed ons anders kijken naar de wereld. Hij had lak aan ‘methodologische conventies’ maar ging op zoek naar de diepere, onzichtbare energie die mensen echt in beweging brengt.
Michiel startte eind jaren 80 als programmacoördinator in het Leuvense kantoor van Vredeseilanden, na meer dan dertig jaar gewoond en gewerkt te hebben in Congo en Rwanda. Hij tilde onze manier van denken en werken op een ander niveau, weg van de ‘interventielogica’.
Hij bouwde authentieke en gelijkwaardige relaties uit, van mens tot mens, van organisatie tot organisatie. Zo was hij een groot pleitbezorger van de culturele uitwisselingsprojecten die we toen organiseerden. Cultuur krijg je niet, zoals geld of macht, cultuur dat heb je. Cultuur is een dynamische kracht, bepaalt wie je bent, hoe je in relatie kan gaan met iemand anders of met je bredere omgeving, maakt je rijker, als mens en als groep.
De Rwanda-crisis van 1994 zette alles echter op scherp. Mensen werden tegen elkaar opgezet en stonden elkaar naar het leven. In die verwarde en vreselijke periode stond Michiel in zijn volle kracht. Samen met Coopibo trachtte Vredeseilanden in de maanden en jaren na de genocide opnieuw bruggen te bouwen tussen mensen en groepen die niet meer konden of wilden spreken met elkaar.
Toen heeft Michiel mee de zaadjes gelegd voor een meer intense samenwerking tussen de 2 organisaties die in 1998 uitmondde in een fusie-operatie, de kiem voor wat later Rikolto zou worden.
Beste Michiel, we gaan je missen, maar we zullen je niet vergeten.
In de woorden van Toon Hermans:
En telkens weer zullen we je tegenkomen.
We zeggen veel te gauw: het is voorbij.
Hij heeft alleen je lichaam weggenomen,
niet wie je was en ook niet wat je zei.
Lieve Mariette, Pascale, Pierre en familie,
Woorden schieten altijd tekort, maar hopelijk biedt de gedachte dat hij dit leven voluit betekenis heeft gegeven een beetje troost. We hopen dat jullie datzelfde leven kunnen omarmen in een warme herinnering aan wie Michiel was voor jullie, voor ons en voor alle mensen in de wijde wereld die hem gekend hebben.
.jpg)